Verhalen van onze vrijwillligers
Hieronder vind je de verhalen van verschillende vrijwilligers van onze vestigingen. Zij vertellen waarom zij vrijwilligerswerk doen, wat het hen brengt en wat ze doen. Benieuwd, lees hieronder de verhalen.
Ik ben Anneke en ik ben vrijwilliger sinds 2013 bij In de Dennen en inmiddels ook bij Heerewegen. Bij Heerewegen help ik bij centrale activiteiten op afroep, zoals dansen, muziekcafé, feestjes, spelletjesmiddag, die doe ik naar eigen keuze. Bij In de Dennen haal en breng ik bewoners van In de Dennen naar de kapsalon op Heerewegen.
Toen ik bewoners van In de Dennen naar de dansactiviteit bracht in Heerewegen en daar bij ging helpen, ben ik naast vrijwilliger bij In de Dennen ook inzetbaar geworden door Heerewegen.
Waarom vrijwilligerswerk?
Toen mijn vrijwilligerswerk, wat verbonden was aan de kerk, klaar was, ben ik via muziektheater Polyhymnia-Zeist, gevraagd door de toenmalige coördinator vrijwilligers & welzijn, om bij In De Dennen te komen helpen als vrijwilliger. Mijn eerste uitstapje met de bewoners van In de Dennen weet ik nog goed, we gingen naar de kleinvee beurs in Barneveld. Tijdens corona ben ik ook blijven komen, ik deed klusjes die bleven liggen, maar hielp ook met het uitvoeren van de coronaregels ten aanzien van bezoek. Zoals van en naar kamer brengen en ervoor zorgen dat men de handen goed desinfecteerde.
Vanuit mijn achtergrond als wijkziekenverzorgende heb ik een voorkeur om met ouderen te werken. Naast mijn gewone werk, heb ik altijd vrijwilligerswerk gedaan. Werken met ouderen is mijn grote passie, maar daarnaast heb ik nog een passie en dat is de verkoop. Met deze passie heb ik jaren in een exclusieve schoenenzaak voor het hele gezin gewerkt en werk ik al ruim 27 jaar als vrijwilliger in de wereldwinkel in Driebergen.
Wat doet het met je?
Het samenwerken met anderen bij Heerewegen en In De Dennen, en zo iets te kunnen betekenen voor ouderen, geeft mij erg veel voldoening. Daarnaast krijg ik er ook veel voor terug zoals inspiratie en wijsheid.
Waarom In de Dennen en Heerewegen?
Ik ben een praktische aanpakker, een eigenschap die met het centrale vrijwilligerswerk goed van pas komt. Ik werk graag samen. Door mijn vrijwilligerswerk bij Heerewegen en In de Dennen is mijn vrijwilligerswerk in balans. Bij In de Dennen kan ik nog een goed gesprek voeren en bij Heerewegen geniet ik als de bewoners genieten van een muziekoptreden.
Kleine anekdote
Terwijl ‘t Danspaleis voor ouderen van de drie verpleeghuizen (Heerewegen, In de Dennen en Bovenwegen) er ook was, werd ik ineens in het zonnetje gezet op mijn verjaardag. Ik heb gedanst en ben niet eerder door zoveel mensen toegezongen.
Wie ik ben
Ik ben Elly van der Schaaf en ben één vast dagdeel per week (woensdag 11.30-16.00 uur) in Schutsmantel. Ik assisteer medewerkers bij de lunch en daarna ben ik in de lounge als gastvrouw voor een praatje/kopje koffie of thee met de bewoners en alle andere op die dag voorkomende werkzaamheden zoals: openen van de voordeur, bezoekers ontvangen, post/pakketjes ontvangen et cetera.
Ook ben ik ben inzetbaar bij eenmalige activiteiten en assisteer tienmaal per jaar bij het zondagmiddagconcert.
Waarom vrijwilligerswerk?
Na mijn pensionering is dit eigenlijk vanzelf gegaan. Eerst als persoonlijk assistente voor de activiteitenbegeleider bij administratieve werkzaamheden. Toen dit door de komst van de AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) niet meer mogelijk was. Toen heb ik tot aan de Coronaperiode geassisteerd bij diverse activiteiten: Kerstdiners, Elfstedentocht, Vierdaagse, Bruidsmodeshow et cetera.
Wat doet het met je?
Het is fijn om door bewoners en medewerkers gewaardeerd te worden voor de kleine bijdrage die ik kan leveren aan een aangename woon- en leefomgeving. Het is mooi wanneer bewoners je na een lange afwezigheidperiode laten weten dat ze je gemist hebben en blij zijn dat je er weer bent. Enkele bewoners weten dat het woensdag is wanneer ik er ben (soms verwarrend voor hen als ik op een andere dag nodig ben).
Waarom Schutsmantel?
Ik heb jaren in Schutsmantel in diverse functies (uitgezonderd de zorg) gewerkt. Het was voor mij dus vrij simpel om hier ook vrijwilligerswerk te gaan doen.
Wie ik ben
Mijn naam is Esther. Een keer in de twee weken lees ik verhalen voor aan een groepje bewoners op een huiskamer van het Leendert Meeshuis, waar mensen met dementie wonen. Inmiddels heeft zich een vast groepje ontwikkeld. Meestal lees ik een paar korte verhalen. Het is leuk om te onderzoeken wat de verschillende mensen aanspreekt of wat past bij het seizoen. Bijvoorbeeld rond bevrijdingsdag vertel ik een verhaal over de eerste reddingshond met oorlogsonderscheiding. Verhalen met mooie prenten over de avonturen van de kinderen Mientje en Henk spreken tot de verbeelding. Ook verhalen van ‘hoe het vroeger was’, leidden vaak tot gesprekken. Lezen verruimt de ervaringswereld en helpt om herinneringen op te halen. Uiteindelijk gaat het om gewoon gezellig samenzijn.
Waarom vrijwilligerswerk?
Naast mijn werk als microbiologisch analist wilde ik graag iets anders doen, op een andere manier wat voor mensen te betekenen. Ik wilde graag iets creatiefs doen voor kinderen of ouderen. Door mijn oma had ik de ervaring dat het lezen voor ouderen dankbaar is, omdat je door middel van voorlezen een moment van aandacht en gezelligheid kan creëren.
Wat doet het met je?
Voor mij is het ook een ontwikkeling en ontdekkingstocht. Ik doe iets voor anderen, maar ik vind het zelf ook leuk om deze nieuwe ervaring op te doen. Als ik voorlees, gebeurt er even wat: de mensen leven op. Al is het soms maar in dat moment en daarna vergeten. Ik leer ‘mijn groepje’ steeds beter kennen. Ik word soms ook herkend als ik hen ophaal: “Oh ja, jij kan zo mooi lezen, ja ik kom eraan!” Tussentijd ga ik op zoek naar verhalen voor ‘mijn groep’ en ik verdiep me ook in de kunst van het vertellen voor ouderen door erover te lezen. Het geeft me echt energie dat iets wat ik zo makkelijk kan en mij minimale inspanning kost, hen plezier of rust geeft. Dat krijg ik ook terug van de zorg, maar bijvoorbeeld ook door een glimlach van iemand die niet goed kan praten. Laatst was diegene onrustig: toen ik haar hand pakte, aaide ze me even over het hoofd. Zo leer ik ook op onverwachte bijzonderheden in te spelen. Van een ander kreeg ik niet alleen een compliment over mijn voorlezen, maar zowaar ook over ‘mijn mooie benen’: dat heb ik nog nooit gehad, ha ha! Grappig dat een ander groepslid lachend zei ‘dat zou ik maar niet herhalen’. Inmiddels weet ik met een grapje of aardig woord veel onverwachte dingen in goede banen te leiden te leiden.
Waarom het Leendert Meeshuis?
In eerste instantie omdat het in de buurt was. Ik zocht iets wat redelijk flexibel was en niet een hele ochtend. Het kost me maar 1,5 uur en ik krijg een mooie fietstocht door het bos erbij cadeau. De vrijwilligersvacature op de website van Mens en De Bilt sprak me aan. Bij het Leendert Meeshuis kan ik zelf bepalen hoe vaak ik kom en hoe lang. Ook als ik er nu ben: soms loopt het lekker, dan ga ik vaak wat langer door. Twee keer in de maand bevalt goed; ik heb zelfs het rooster van mijn nieuwe baan er op aangepast. Het huis spreek me ook aan. Ik zie aan de zorg dat zij echt begaan zijn met de mensen. Er wordt geprobeerd een huiselijke sfeer te maken door bijvoorbeeld een handgemaakt fruithapje, een handgemaakt kleedje op tafel. Men laat ieder op zijn eigen manier zoveel mogelijk zelf keuzes maken binnen de mogelijkheden.
Kleine anekdote
Anekdotes zijn er genoeg, als je kijkt naar kleine dingen die er toe doen. De onderwerpen lopen van ons beroep tot aan de snelweg in de jaren ’60. Ik vertel over beroepen van vroeger en leg ook uit welk werk ik doe. Ik lees voor over de snelweg, die je vroeger nog kon lopend oversteken. En dat mensen op zondag langs de kant van de weg stonden om auto’s te kijken. ‘Ja’ zei een mevrouw, ‘Mijn moeder deed dat ook, want die had geen auto en dat was heerlijk om te zien’. Het gesprek rolt van het één in het ander. We vertellen welke auto we hadden. Blijkt dat de helft een Eend (2 CV) had. Het was ook leuk dat er een familielid bij zat: zij kon mooi inhaken met een verhaal over haar bijzondere rijexamen. Onverwachts zegt één van de dames: ‘Microbiologische Analist, wat een prachtig woord eigenlijk!’. Mijn beroep had ze dus goed onthouden. Al met al ontstaat er gezellige interactie door het voorlezen. En dat is precies de bedoeling.
Wie ik ben
Ik ben Hanneke en ik ben zorgvrijwilliger bij hospice Heuvelrug sinds oktober 2019.
Waarom vrijwilligerswerk?
Al jaren leek het mij mooi om dit werk te mogen doen. Het ontbrak mij echter lang aan tijd, maar ook aan durf om mij hiervoor aan te melden. Toen er ruimte vrijkwam in mijn agenda, was er, tijdens een open middag, gelegenheid om het hospice te bezoeken, om de sfeer te ervaren en met vrijwilligers te spreken. Na afloop gaf één van de vrijwilligers mij nog een steuntje in de rug: “Kom maar hoor, volgens mij kun je het best”. En dat is tekenend voor het personeel en de vrijwilligers van het hospice: positief, samenwerkend en elkaar ondersteunend. Elke week kom ik graag naar het hospice toe.
Waarom hospice Heuvelrug?
Nog steeds ervaar ik het hospice als een mooie omgeving waar rust, ruimte en aandacht is voor onze gasten en hun familie. Wat mooi dat ik daar aan mee mag werken. En wat leer ik veel! Niet alleen (ADL) zorg geven, maar ook zorg geven in de vorm van luisteren, een mooie verzorgde lunch maken, of een hand vasthouden. Op een plek waar mensen afscheid nemen van hun leven en hun dierbaren. Ieder op zijn eigen wijze, met zijn eigen achtergrond, religie en levensverhaal. Een plek waar veel verschillende emoties worden ervaren: spanning, verdriet, maar waar ook liefde is en opbeurende woorden zijn. Waar toegeleefd wordt naar een feestelijk moment of een ‘wens-uitje’ en waar ook gelachen kan worden. Daar draag ik graag mijn zorg-steentje aan bij.
Kleine anekdote
Op 5 december had ik ochtenddienst en kwam er een Piet op bezoek bij het hospice. Prachtig pak, geschminkt en vrolijk. Ik dacht: ‘Leuk dat Warande dit geregeld heeft’. Vol bewondering keek ik naar Piet, hoe gemakkelijk zij onze gasten benaderde en hen verraste met een persoonlijk passend gedicht en cadeau. Ook mijn collega’s en ik werden getrakteerd op een vrolijke noot en pepernoten. Ik dacht: ‘Wat knap dat je je zo natuurlijk en passend kunt bewegen in deze omgeving, die voor jou (Piet) toch vreemd zal zijn’ …. Kwam ik er weken later achter dat deze Piet een collega bleek te zijn! Super gedaan Pietje!
Ik ben Marjo, ik heb een man en twee dochters en twee kleinzoons en ik woon in Veenendaal. Als vrijwilliger heb ik al eerder 7 jaar in een hospice in Veenendaal gewerkt, waar ik na een introductiecursus mooie, gezellige, indringende en prachtige gesprekken heb mogen hebben met de gasten. Vooral de warmte en de tijd voor aandacht werd heel goed ontvangen. Door het verzorgen, het masseren, het voorlezen, het eten klaarmaken en eten geven, etc. kwamen de mensen vaak tot rust.
In december 2019 was ik ineens eerste contactpersoon voor mijn vader en mijn moeder die nu 2 jaar in Huize Valckenbosch wonen en sinds een jaar ben ik vrijwilliger in de Cliënten Raad in Valckenbosch. Ik ben in de cliëntenraad begonnen omdat het me gevraagd werd, maar ook omdat ik nieuwsgierig was naar het reilen en zeilen achter de schermen. Hoe gaat een antroposofisch huis om met haar cliënten? Wat is er zo antroposofisch? Wat merken de cliënten daarvan? Heeft het personeel oog en een derde zintuig voor onderliggend leed of vraagstukken? Zijn ze echt geïnteresseerd in de bewoners? Kan personeel de ziel ‘zien’ in elk persoon zonder oordeel?
Het vrijwilligerswerk in de antroposofie haakt heel erg aan bij mijn eigen persoonlijke puzzel. Waar gaat het om in het leven? Wat is het nut? Hoe vind ik mijn innerlijk geluk? Hoe kan ik mezelf het beste ontwikkelen? Wat is mijn bijdrage? Deze vragen neem ik mee in mijn werk als creatief coach en in de spirituele wandelgroep.
Mijn broers en ik hebben voor een huis gekozen wat geïnspireerd is door de antroposofie voor onze moeder omdat wij het zeer waarderen dat er nog elke dag met verse biologische (dynamisch) groenten gekookt wordt. Juist dat gaf de doorslag..… “laat voeding uw medicijn zijn en laat uw medicijn uw voeding zijn”…. Een uitspraak van Hippocrates. Daarnaast vind ik de holistische kijk op de mens in het algemeen (van Rudolf Steiner) meer toekomst bieden.
Als vrijwilliger heb ik een dinerconcert georganiseerd op de verjaardag van mijn moeder. Het geval wilde dat in het appartement van mijn moeder een pianist kwam wonen en hij vroeg; “Wat willen jullie hebben voor de spullen die ik overneem? ”Geheel spontaan vroeg ik hem of hij een keer in Huize Valckenbosch wilde spelen en daar antwoordde hij ook spontaan op “ja hoor.” Ik wist echter niet dat hij niet zomaar een pianist was, maar veel speelde in binnen- en buitenland. Het concert werd ook nog eens compleet gemaakt door een collega celliste. We hebben er van genoten.
Als er mensen zijn die net zo nieuwsgierig zijn als ik naar de zorg binnen Warande, de cliëntenraad kan nog mensen gebruiken, naast praktisch en nuttig is het ook leerzaam en gezellig!
Wie ik ben
Ik ben Thom, 16 jaar en help in de weekenden mee met de activiteiten die er voor bewoners worden georganiseerd.
Waarom vrijwilligerswerk?
Toen ik 11 jaar oud was en mij in de zomervakantie thuis verveelde, zei mijn vader dat ik misschien wel vrijwilligerswerk kon doen. Ik ben toen eigenlijk gelijk naar de receptie van De Loericker Stee gegaan om te vragen of zij misschien iets leuks voor mij wisten om te doen. En vanaf dat moment ben ik als vrijwilliger aan het werk bij De Loericker Stee. Ik was natuurlijk nog wel jong, maar ik werd met open armen ontvangen. Ik kon meehelpen bij de activiteiten. Ik word altijd vrolijk als ik zie dat mensen het naar hun zin hebben tijdens de activiteiten. Ook heb ik veel gesprekken met bewoners tijdens en na een activiteit en vraag ik ze wat ze er van vonden.
Waarom De Loericker Stee?
De Loericker Stee zit bij mij in de buurt. Maar sinds ik hier binnenkwam voelde ik me hier welkom. Ik werk met veel plezier met leuke collega’s en lieve bewoners. Ik heb al heel veel diverse activiteiten mogen meemaken. Ik had van tevoren nooit kunnen bedenken dat ik zo’n goed gevoel zou krijgen van bewoners van een hapje en drankje te voorzien en hen te begeleiden tijdens een activiteit.
Wie ik ben
Ik ben Wim, in het dagelijks leven werk ik voor een branchevereniging van brandstofhandelaren of brandstofdistributeurs. Veelal familiebedrijven met bijvoorbeeld tankwagens of bunkerboten die dieselbrandstof verkopen en afleveren bij boeren, aannemers of binnenvaartschepen, maar ook tankstations met benzine of LPG. Eigenlijk een ‘onzichtbare’ beroepsgroep die een bijna primaire levensbehoefte leveren. Toen ik ruim 30 jaar geleden daar begon, hadden we zelfs nog een behoorlijk aandeel kolenhandelaren, nu nog 2. Wel een steeds grotere groep bedrijven die naast benzine en diesel ook (hernieuwbare) brandstoffen, elektriciteit en waterstof leveren voor personen-, vrachtwagens, binnenvaart- en zeeschepen. Naast mijn baan doe ik vrijwilligerswerk bij In de Dennen, één avond in de week. De werkzaamheden zijn onder andere ‘hand- en spandiensten’ voor de medewerker die dan dienst heeft om de bewoners te voorzien van avondeten en koffie, met als hoofddoel de bewoners het naar de zin te maken. Daarbij worden ook mijn vaardigheden met Rummikub vergroot omdat diverse bewoners graag de competitie aangaan.
Waarom vrijwilligerswerk?
Enkele jaren geleden was ik begonnen in Utrecht bij de eetvoorziening voor dak- en thuislozen (het Smulhuis van de Stichting de Tussenvoorziening). Via een kennis die hier vrijwilliger was, ben ik hierover enthousiast geworden. Hoewel het zwaar was, heb ik dit met veel plezier gedaan en heb ik veel geleerd, juist ook van de gasten, met allemaal een eigen verhaal. Hier moesten wel echt de handen uit de mouwen omdat dit helemaal draaide op vrijwilligers. Daarom vooraf al veel stress om tijdig aanwezig te zijn op de locatie in het centrum van Utrecht na een werkdag die niet altijd vooraf ingedeeld is.
Toen Corona kwam, was de Tussenvoorziening tijdelijk dicht. Toen ben ik iets anders gaan zoeken, wat ook meer in de buurt was. Via Huseyin (voorheen vrijwilliger, inmiddels medewerker) kwam ik toen bij In de Dennen terecht.
Wat doet het met je?
Vrijwilligerswerk geeft je een blijvende rijkdom van ervaring en mensenkennis. De bewoners delen deze kennis en ervaringen graag. De ene over de hoogovens, de andere keer vol trots over hun kinderen die naar Santiago de Compostela zijn gelopen, werk op de boerderij, lichtspecialisatie of DNA-onderzoek. Maar ook over de vrijheid die ze ervaren hebben tijdens een verblijf op een ander continent.
Elk verhaal wat ik hoor, zie ik als een leermoment. De ene keer een mooi, verdrietig of technisch verhaal, elke keer doet het iets met je. Ook kleine dingen, zoals een blij gezicht van iemand die een glas water vraagt, zijn groots. Een win-win situatie en een mix tussen ‘gedeelde smart is halve smart’ en ‘gedeelde vreugd is dubbele vreugd’.
Hoewel ik vaak geen antwoorden heb op ‘lastige’ verhalen, probeer ik op zulke momenten wel een luisterend oor te zijn.
Waarom In de Dennen?
Of ik echt gekozen heb voor In de Dennen en de diensten die ik draai, weet ik niet. Ik kwam een jaar geleden binnen, heb aangegeven dat de dinsdag- of woensdagavond mij het beste past, omdat mijn vrouw dan ook vaak werkt en zo is het toen gelopen.
Kleine anekdote
De muziekbijeenkomsten op de woensdagavond die Victor begeleid, blijven soms (te) lang hangen.
Ik heb wel dagen gelopen met het liedje ‘we hebben een eendje dat steeds bij ons is’ in mijn hoofd. Een reclamesingle van de ‘lelijke eend’ van Citroën. En dat gebeurt met meer muziektunes die Victor elke woensdagavond uit zijn koffer tovert. Da’s op zich natuurlijk gezellig, maar misschien de reden dat ik de ene keer dinsdagavond kom, de andere keer op woensdag.
Wie ik ben
Mijn naam is Yvonne Meijer en ik ben 70 jaar. Na mijn pensionering had ik mij voorgenomen het eerste jaar geen verplichtingen aan te gaan. Daarna ben ik gaan uitkijken naar een zinvolle invulling als vrijwilliger.
Waarom vrijwilligerswerk?
Na een paar keer meegelopen te hebben als gastvrouw met een collega, heb ik aangegeven dat ik vaste vrijwilliger wilde worden. Ik ben daarmee in 2018 begonnen.
Als gastvrouw verwelkom je de nieuwe bewoner(s) en/of revalidanten, ik begeleid hen naar de afdeling en geef informatie.
Daarnaast bezoek ik bewoners, zowel tijdelijke, als vaste bewoners. Ik merk dat bewoners dit prettig vinden, niet iedereen krijgt bezoek dus past het prima bij mijn rol als vrijwilliger. Soms vragen bewoners mij wat ik kom doen op de afdeling, ik heb een paar keer verteld: ik kom jullie even vervelen! Dat vonden zij prima!
Ik werk nu bijna vier jaar als vrijwilliger, ik doe het met veel plezier. Doordat de bewoners mij kennen, vertellen ze mij ook hoe het met hen gaat. Ook als er problemen zijn, voelen ze, dat ze dat tegen mij kunnen vertellen. Soms is het aanhoren en een reactie geven voldoende. Deze contacten zijn belangrijk voor mij, mijn achtergrond is maatschappelijk werk, dus past dit prima.
Wat doet het met je?
Wat ik bijzonder leuk vond is dat, toen ik zo’n half jaar werkzaam was, ik op dinsdag kwam, er 2 bewoners bij de ingang mij toezwaaiden, ik vond dat vertederend. Dat was elke keer weer een mooie start van de dinsdag. Ik heb leuke gesprekken met hen apart en samen gehad. Inmiddels is de ene verhuisd en de andere bewoner inmiddels overleden.
Kortom, ik heb geen moment spijt gehad dat ik gastvrouw/ vrijwilliger ben!
Waarom Bovenwegen?
Via een dorpsgenoot kwam ik in gesprek met de coördinator vrijwilligers van Bovenwegen.